Lekka trema - pierwsza recenzja. "Joyland"!

Długi czas zastanawiałem się, jaką książką rozpocząć blogowanie.

Wybór gatunków, tytułów mnogi, a w głowie kołacze się pytanie – Jak przełamać pierwsze lody z czytelnikami, żeby ich nie urazić, nie zgorszyć, a przede wszystkim nie zniechęcić?

Drapałem się w głowę i drapałem, a pożytku z tego żadnego, jeno strup. Takoż wszelkie modlitwy, nawoływania o pomoc i inne zabiegi spełzły na niczym.

W tym momencie powinienem napisać, że dostałem nagłego przebłysku, olśnienia, bla ,bla, bla…

Nie dostałem.

Spojrzałem za to na regał z książkami i postanowiłem wybrać na początek coś lekkiego. Poczytnego przy herbacie na chłodne, lutowe wieczory. Więc szykujcie kocyki, gorące napoje, herbatniki(tylko nie jedzcie ich w łóżku, bo okruszki lubią się wrzynać w różne, najczęściej te niekomfortowe miejsca), odpalcie lampki i startujemy.

Autor: Stephen King
Tytuł: „Joyland”
Wydawnictwo: Prószyński - S-ka 

Rok wydania: Czerwiec 2013
Ilość stron: 336
Moja ocena: 5/6

 Pisząc te słowa, trzymam „Joyland” na kolanach, aby być bardziej przekonującym i rzetelnym recenzentem. Pierwszą rzeczą, jaka narzuca się w kontakcie z powieścią króla grozy w polskim wydaniu to okładka. Prószyński i S-ka ma się czym szczycić! Jeżeli ktoś widział wydania Kinga z Albatrosa, a z Prószyńskiego to wie o czym mówię. Niby nie ocenia się książki po okładce, ale jeżeli mamy wydać na nią swoje ostatnie klepaki, to niech ona przynajmniej wygląda.

A „Joyland” wygląda bardzo przyjemnie. Sztywna okładka, ciepła grafika. Nic dodać, nic ująć – przyjemne. Mniej przyjemny jest zaś napis: „Wejdź, jeśli się odważysz”.

My z tych odważniejszych, więc wchodzimy.

Odginamy okładkę i czytamy krótką recenzję:

„Devin Jones, student college’u, zatrudnia się na okres wakacji w lunaparku, by zapomnieć o dziewczynie, która złamała mu serce. Tam jednak zmuszony jest zmierzyć się z czymś dużo straszniejszym: brutalnym morderstwem sprzed lat, losem umierającego dziecka i mrocznymi prawdami o życiu – i tym, co po nim następuje. Wszystko to sprawi, że jego świat już nigdy nie będzie taki sam...

Pasjonująca opowieść o miłości i stracie, o dorastaniu i starzeniu się – i o tych, którym nie dane jest doświadczyć ani jednego, ani drugiego, bo śmierć zabiera ich przedwcześnie.

„Joyland” to Stephen King w szczytowej pisarskiej formie, równie poruszający jak „Zielona Mila” czy „Skazani na Shawshank”. To jednocześnie kryminał, horror i słodko-gorzka powieść o dojrzewaniu, która poruszy serce nawet najbardziej cynicznego czytelnika.”

Czy prawda to, co napisali?

Jestem w stanie się z tym zgodzić. Choć określenie horror jest zbyt mocne i trochę naciągane. Ale nie bądźmy drobiazgowi.

„Joyland” w głównej mierze to lekka opowieść.

King ma talent do pisania w pierwszej osobie. Potrafi szybko zjednać sobie czytelnika, tworząc obraz równego gościa, z którym chętnie poszlibyśmy na piwo i poklepali go po ramieniu. Nie inaczej jest z Devin’em.

Devin spisuje swoją historię, jako dojrzały mężczyzna, z bagażem doświadczeń. Minione, niezwykłe wydarzenia zaopatruje we własne przemyślenia.

[Spoiler - cytat]

Cytat: „Boże drogi, byłem dżentelmenem.[…]Teraz wiem tyle, że kobiety rzadko sypiają z młodymi dżentelmenami. Wyszyjcie to na makatce i powieście sobie w kuchni.”

Spoiler, jak spoiler. Wolę ostrzec, by mnie ktoś nie zlinczował.

A minione niezwykłe wydarzenia mają miejsce w Karolinie Północnej, w lunaparku o nazwie(cóż za zaskoczenie) Joyland. Devin znajduje w nim pracę na wakacje. I nie tylko…

Król grozy zgrabnie snuje opowieść, która jest zarazem wciągająca i smutna. Choć czasami ma się wrażenie, że King nieco zbyt szybko opisuje wydarzenia, gdy powinien trochę się rozpisać. Oczywiście to moje spostrzeżenie i może po prostu byłem zbyt łakomy treści.

Samo Joyland to miejsce kiczu i tandety. Ale tak przyjemne, że człowiek chętnie przeniósłby się do 1973 roku, żeby kupić tam cukrową watę i zobaczyć tańczącego z dziećmi pieska Howie. Jednak z każdą przeczytaną stroną, lunapark staje się coraz bardziej mroczny, a skrywana tajemnica kusi by ją poznać.

A co do tajemnicy…

No, King użył tu chwytu ogranego do cna. I czego to dowodzi? Że jest, cholera, mistrzem. No toż to majstersztyk. Trzeba być naprawdę doświadczonym pisarzem, żeby z taniej sztuczki zrobić użytek.

Kto przeczyta, będzie pamiętał te słowa.

Cała powieść, włączając w to kryminalny wątek, styl pisania, przywodzi na myśl stare, kuglarskie sztuczki. Wszystko utrzymane w naprawdę tandetnym, ale czarującym stylu.

Za oknem mróz, w Joyland upał, że pot po czole spływa. Zapraszam do roku 1973, do lunaparku, do poznania mrocznej historii Joylandu. Wejdźcie, jeśli się odważycie, moi drodzy czytelnicy.